زبان سنگسرعضوی از شاخهٔ شمال غربی زبان‌های ایرانی است و با زبان سمنانی، سرخه‌ای، شهمیرزادی و لاسگردی که از آبادی‌های مهم شهرستان سمنان و شهرستان مهدی‌شهر محسوب می‌شود. نزدیکی و شباهت خاصی دارد. زبان سنگسری در تاریخ معاصر مورد تجزیه و تحلیل بسیاری از کارشناسان و خبرگان رشته زبان‌شناسی قرار گرفته‌است. برای نمونه پروفسور ویندفوهر استاد دانشگاه میشیگان آمریکا، در سال ۱۹۶۵ رساله دکترا خود را با موضوع «ریخت‌شناسی افعال زبان سنگسری» ارائه داد. همچنین پروفسور چراغعلی اعظمی سنگسری در رساله‌ای مجزا و با همکاری پروفسور ویندفوهر، کتابی ماندگار با عنوان «واژه‌نامه سنگسری» نوشته‌است که مع‌الاسف بسیاری از افعال و کلمات موجود در این کتاب دیگر بین اهالی سنگسر تکلم نمی‌شود. اهالی مهدی‌شهرزبان فارسی را نیز بخوبی صحبت می‌کنند ولی در بین خود ترجیح می‌دهند که با زبان خویش حرف بزنند که در این صورت دیگران از آن چیزی سر درنمی‌آورند. در این زبان دوواکه اختصاصی وجود دارد که در دیگر زبان‌ها نظیر آن. را کمتر می‌توان دید یکی واکه مرکزی به نام «شوا» و دیگری واکه افراشته گرد «ؤ» است که اولی نیز در زبان کردی هم دیده می‌شود ولی واکه دومی درزبان‌های دیگر ایرانی یافت نشده‌است. رزم‌آرا در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران دربارهٔ زبان سنگسری می‌نویسد: «زبان سنگسری مخلوط به تاتی و راجی است.» رزم‌آرا در کتاب فرهنگ جغرافیایی ایران دربارهٔ زبان سنگسری می‌نویسد: «زبان سنگسری مخلوط به تاتی و راجی است.».
